Een persoonlijk boekje: Aanvaarden

Aan dit boekje heb ik heel wat uren gewerkt. Een boekje over 'aanvaarden'.
Ik had me voorgenomen om me de komende maanden bezig te houden met dit begrip. Mijn neiging om te vechten tegen bepaalde situaties en gebeurtenissen en mijn gevoelens, leek me niet zo effectief. Ik werd er in elk geval  niet gelukkiger van. 
'Aanvaarden' is voor mij niet zo maar 'accepteren'. Het gaat mij er om dat je ziet en weet wat er aan de hand is en dat je het in de ogen kijkt en dan bedenkt hoe je er mee om gaat.

De boekbindstijl heet: flatstyle australian reverse pianohinge......ik heb het niet bedacht! Het is een hele mooie boekbinding, maar dat is eigenlijk niet terug te zien nu het af is. Het boek wordt gebonden door bladzijden met papieren stroken  vast te zetten. Ik heb allerlei technieken gebruikt van het kaarten maken en ik heb me wezenloos gehandletterd. Dat hele technische gebeuren was een feest!

De voorkant is beschreven met betekenissen van 'Aanvaarden'.

De eerste bladzijde met een pop up 'Dit is het'
Ik denk dat het daarom gaat: dat je je realiseert: Dit is het, en niet anders.
In de kleine origami envelopjes staan dingen als: 'echt? Is dit het?'
Een beetje twijfel is nooit weg natuurlijk. 

Hier beschrijf ik dat wat mij dwarszit: situaties, 'soorten'mensen, gevoelens.
De zwarte bladzij staat vol met van die vreselijke tuttige uitspraken over 'Geluk maak je zelf' of 'happines is a way of life'. Die uitspraken zijn altijd erg oppervlakkig en makkelijk, hoewel ook wel eens waar!
De witte soort zigzag waaier, vind ik heel mooi en is, denk ik, ontworpen door Peter Dahmen. Het heet een 'spiral pop up'. 

Links een spiegel met : 'Kijk dit is het' en rechts een draaikaart met daarin de gevoelens waar ik niet voor weg mag lopen. Door die gevoelens 'aan te kijken', kan je ze aanvaarden, om vervolgens verder te gaan.

Het bedenken van de wijze waarop je je gedachten wil vormgeven, maakt dat je heel goed gaat nadenken over de inhoud. Het gaat elke keer om ht zoeken wat voor mij belangrijk is. 

En dan als je die gevoelens onder ogen ziet, 'laat je gaan!'

Ik durf steeds meer aan met het schrijven van letters. Ik haal alles van internet en sla het op mijn Pinterestbord op. 

En dan een watervalkaart om de manier waarop je die gevoelens uit, te laten zien, 'tot het genoeg is'. Er moet zeker een eind komen aan 'huilen, schreeuwen etc.'

Dit is een 'twisted pop up' . Superblij met het woord 'liefde'.
Dit is wat het resultaat is van het accepteren en uiten van je gevoelens. 

En als laatste:

'Aanvaard met open handen'. Dat is , denk ik het enige wat je kan doen met al je opstandige of boze gevoelens. En dan kan je verder. Ha, dus hier ook een echte cliché-uitspraak!

En hoe zweverig ik het ook vind: het is echt een meditatief soort boekje geworden. Interessant om te maken en mooi om zo geconcentreerd en persoonlijk na te denken over een begrip. 

Blauw boekje 2

Ik dacht aan blauwe ogen. Het liedje met als tekst : 'Twee ogen zo bauw, zo innig en trouw', zong mijn moeder weleens. Een heel tuttig liedje, echt uit een andere tijd.  Dus ik begon ogen te borduren. Intussen bedacht ik, dat 'My baby's got blue eyes', misschien een leuker lied was en dat het goed zou zijn, om het boekje wat internationaler te maken. 

Terwijl ik bezig was uit te vogelen hoe ik omhoogklappende wimpers en oogleden kon maken, kwam het ineens in me op om de ogen in een burka te plaatsen. Een burka met 2 blauwe ogen en dan die Nederlandse tekst. Dat schuurt wel lekker, vind ik.

Met veel uitgeprobeer lukte het om de ogen zo te maken als ik wilde. Ik heb het concept van de waterfallcard gebruikt. Dat was een goed idee, maar de echte uitvoering is toch altijd weer lastiger dan in je voorstellingvermogen. Vaak gaat alles lang goed en dan opeens, knip je iets verkeerd of zit er toch overal lijm of zo. 




Toen een zwarte achtergrond, mmm niet zo duidelijk, toen een ruitjespatroon over de ogen, mmmmm. Volgens mijn man nog niet echt duidelijk.
Dan maar eens op burka googlen om ideeën op te doen.

En hoe bijzonder,  ik kom terecht op de Blue Burka Band. Echt, die bestaat of heeft bestaan, rond 2003. Drie Afghaanse vrouwen samen in een band, in burka. En ze zingen het lied: My blue burqa. Het is echt waar. Dus dat moest in mijn blauwe boekje.

Niet geborduurd, maar snel in elkaar geknipt en geplakt. 

De blauwe ogen, laat ik zoals ze zijn. Misschien is toch duidelijk door het plaatje van de Burka Band, dat ze onder een burka zitten, of misschien niet. 
Het is goed zo. 

Verjaarskaart

Deze kaart in een lucifersdoosje had ik al een paar weken geleden gemaakt. Het is een verjaardagskaart voor mijn dochter. 
Het papier dat ik gebruikt heb, kreeg ik van haar. Het zit, of zat eigenlijk, in een boekje:

De vouwmodellen zijn voor mij niet zo interessant, maar het papier is echt heel erg leuk: mooie patronen en kleuren.

De kaart in een doosje is heel simpel te maken. Ik heb veel tijd besteed aan de letters en aan het beplakken van de zigzagstrook. Ik wilde dat het er echt netjes uit zou zien. Dat is wel gelukt. Misschien een volgende keer een andere sluiting en misschien is het ook wel mooi om het doosje te lakken. 

Volledig geveld door griep, heb ik van de week verder weinig gedaan. 

Verslaafd aan boekjes maken

Er zijn zoveel manieren om boekjes te maken; het is ongelofelijk.

Ik hou het voorlopig bij simpele uitvoeringen.

Dit is een boekje met een pianosluiting. Ik heb satéprikkers gebruikt. Eigenlijk heel simpel.

Hierboven staan double interlocking harmonica books. Vertaling weet ik even niet. In elk geval maak je met 2 stroken papier die je op een handige manier in elkaar schuift, een boekje. Eigenlijk was het een kaart, maar door 1 flapje door een gaatje te doen, kan je er een boekje van maken. Op internet of mijn Pinterest, kan je de beschrijving vinden. 

En als laatste maakte ik een boekje met een harmonicasluiting:

Heel lastig om uit te leggen. Maar het is een prachtig systeem om met papier de bladzijden vast te zetten. 

Het grijze papier is de harmonica: een zigzag gevouwen strook. De dubbelgevouwen rode blaadjes leg je tussen de vouwen en dan neem je een strook papier, hier zwart, om in de harmonicavouw te schuiven.

Er zitten zeker nog wel een paar foutjes in, maar het is waanzinnig leuk om te doen.

Maar ja, zo kan ik niet doorgaan, met al die lege boekjes. 

Dus ik heb een woord gekozen om mee aan de slag te gaan: Aanvaarden.
Dat vind ik een mooi begrip om echt te gaan toepassen. Mijn gedachte is dat het goed is om 'te aanvaarden': je eigen persoon, je situatie, andere mensen etc. Dat betekent niet 'je er bij neerleggen', maar er met afstand naar te kijken en te accepteren dat het zo is. Van daaruit kan je bedenken wat je er mee doet. 
Het gaat erom dat ik niet meer zo wil oordelen of veroordelen, of vergelijken.
Het wordt een persoonlijk boekje en hopelijk ook een beetje relativerend. 

Ik ben begonnen met een hele bladzijde 'handlettering'. Ik vind al die uitspraken op houten bordjes vreselijk burgerlijk....maar op de een of andere manier zijn ze ook aantrekkelijk. Dat komt door de letters, denk ik. De spreuken zijn meestal erg clichématig, dwingend en getuigen van weinig realiteitsgevoel. Je moet vrolijk zijn en doorzetten en  lachen en vooral GENIETEN.

Ik hou daar echt niet van. Ik hou van de realiteit. En ik hoef niet altijd 'happy' te zijn! Dus deze bladzijde komt in mijn boekje omdat als het om 'aanvaarden' gaat, deze spreuken echt de plank misslaan. Te dwingend en te positief. Maar....
ik zal moeten aanvaarden dat veel mensen dit wel leuk vinden en graag maken of ophangen. 
En.....wat is het interessant om al die lettertypen uit te proberen. Ik vind het heel moeilijk om in te schatten hoe lang het woord wordt, maar wil toch niet eerst met potlood schrijven.  In elk geval is onderstaande het resultaat.

En het blauwe boekje?

Daar ben ik ook mee bezig:

Het lied Blauw van The Lau.

Het volgende lied weet ik ook al: Twee ogen zo blauw. Lekker ouderwets.